Ο Καραγκιόζης

Όταν, πριν πολλά χρόνια, ένας φίλος ετοίμαζε μια παράσταση Καραγκιόζη για το σχολείο του, είχε έλθει σε τηλεφωνική επαφή με τον Ευγένιο Σπαθάρη. "Ξέρεις ποιος απάντησε στο τηλέφωνο;" με ρωτούσε λίγες μέρες μετά, σκασμένος στα γέλια· "ο Καραγκιόζης". Η παράσταση έγινε, είχε απροσδόκητα μεγάλη επιτυχία και αποτέλεσε ευκαιρία να γνωριστούμε πάνω από ένα ποτήρι κρασί με τον απίστευτο αυτόν άνθρωπο. Από όλα τα χαρακτηριστικά του, ένα μας έκανε ανεξίτηλη εντύπωση: η ευγένειά του.
Ο ευγενέστατος κύριος Ευγένιος μας άφησε χρόνους. Μαζί του, μας άφησε (οριστικά ίσως) ένα κομμάτι του εαυτού μας -τα παιδιά που κάποτε ήμαστε και δεν θα είμαστε ποτέ πια.
Και στα δικά μας.

Σκεπτικισμός

Η αισιοδοξία του προέδρου του Συνασπισμού πως, "ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγράψει το μεγαλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει ποτέ καταγράψει ο χώρος μας σε εκλογική αναμέτρηση" δεν μπορεί παρά να γεννά κάποιον σκεπτικισμό. Από πού αντλεί την αισιοδοξία του ο κ. Τσίπρας; Όλοι οι ψηφοφόροι της αριστεράς βλέπουν την διαρκή συρρίκνωση του κόμματος και την σαφή του πλέον υποχώρηση στην τέταρτη (μετά το ΚΚΕ) θέση και σε ποσοστά ανάλογα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης. Όλοι βλέπουμε να εξανεμίζονται οι προ έτους εντυπωσιακές δημοσκοπικές επιδόσεις και προβληματιζόμαστε.
Πολλοί στεναχωριούνται βλέποντας πως, μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, οι περισσότεροι από τους κεντρογενείς ψηφοφόρους, που για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαν στραφεί προς τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς ανέκρουσαν πρύμναν, επιστρέφοντας στις πασοκικές μητρικές αγκάλες.
Οι υπόλοιποι, αναγνωρίζουμε το αναπόδραστο της εξέλιξης αυτής: Ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε το αυτονόητο κατά την διάρκεια των γεγονότων· ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που πήρε το μέρος των ξεσηκωμένων κατά του κράτους νέων. Έκανε, δηλαδή, αυτό που αν- δεν- έκανε- δεν- θα- ήταν- αυτό- που- είναι.
Στην έμπρακτη υποστήριξη του sine qua non του χαρακτήρα του, η συντηρητική ελληνική κοινωνία αποκρίθηκε -επίσης αυτονόητα- με βιαστική απομάκρυνση από κοντά του.
Η όλη διαδικασία δεν εμπνέει ανησυχία στους πολίτες που εμπνέονται από την μη-αυτοαναφορική αριστερά, εκείνο δηλαδή το κομμάτι της που αντλεί το κοινωνικό παράδειγμά της από την κοινωνία και όχι από τον εαυτό της (όπως το ΚΚΕ). Θα ενέπνεε -αντιθέτως- ανησυχία οποιαδήποτε άλλη στάση του κόμματος.
Εξ άλλου, ποιος πραγματικά πιστεύει πως πραγματικά η κοινωνική απήχηση του κόμματος είναι πάνω από 5%;
Η αισιοδοξία του προέδρου του Συνασπισμού θα ναυαγήσει -φοβάμαι- στις ξέρες της πραγματικότητας. Ας μη ναυαγήσει μαζί της και η πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναντικατάστατη πολιτική στέγη για πολλούς από μας που, στην περίπτωση που λείψει- θα μεταμορφωθούμε σε πολιτικούς clochard.

Η ανοησία των πνευματικών δικαιωμάτων

,
Διαβάστε το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή της 3ης Μαΐου. Περιέχει ένα τεκμηριωμένο ιστορικό της απάτης των "πνευματικών δικαιωμάτων" και δίνει τροφή για σκέψη. Η πρόδηλα ληστρική διάθεση των εταιρειών-ταγών της μεγαλύτερης απάτης του αιώνα μας και ο -με κάθε μέσο- προσεταιρισμός των πολιτικών προσώπων που, αν και θα έπρεπε να προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον και την απρόσκοπτη διάδοση ιδεών και πνευματικών έργων προς χάριν της δημόσιας παιδείας και της δημοκρατίας, τους προσφέρουν την νομική κάλυψη στην συνέχεια της καταλήστευσης του υπάτου δημοσίου αγαθού, εξωθούν τους πολίτες στο ιδιότυπο αντάρτικο στο οποίο εξελίσσεται η peer-to-peer ανταλλαγή έργων μέσα από το διαδίκτυο.
Πειρατεία δεν είναι η διακίνηση έργων τέχνης μέσω του διαδικτύου· πειρατεία είναι η απαίτηση πληρωμής για το αυτονόητα δημόσιο αγαθό.

Αποφάσεις

Ο κ. Καλλίτσης (Καθημερινή, 3-5) μας πληροφορεί ότι δαπανώνται κάθε χρόνο περί τα 350 εκ. ευρώ για την συντήρηση και την λειτουργία περίπου τριάντα μιας χιλιάδων αυτοκινήτων που το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί για την μετακίνηση των κάθε είδους αξιωματούχων του (από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον κοινοτάρχη της Άνω Ραχούλας). Επισημαίνει εξάλλου, ότι αυτό το γεγονός δημιουργεί μια αίσθηση "χλίδας" στο ελληνικό δημόσιο, που αποδυναμώνει ή, ακόμη αναιρεί, τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα τα οποία επιβάλλονται σήμερα για το συμμάζεμα του δημοσιονομικού χάους (που πρωτίστως οφείλεται στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος μέσω παρομοίων πρακτικών).
Φαντάζομαι πως η σεμνότητα και η ταπεινότητα του πρωθυπουργού δεν του επιτρέπουν να βγάλει μια πανταχούσα δια της οποίας: α) θα διακηρύσσεται η ξεχασμένη αρχή ότι τα δημόσια αξιώματα έχουν τον χαρακτήρα "λειτουργιών" (όποιος θέλει ας ανατρέξει στα σχολικά του βιβλία της ιστορίας για να βρει το νόημα αυτής της ξεχασμένης λέξης, που έχει, εκφυλιστικά εκπέσει σε "λειτούργημα") και, ως εκ τούτου ο λαός δεν υποχρεούται να πληρώνει την μετακίνηση (ή διαμονή, ή ενδιαίτηση, ή διασκέδαση) των υπηρετούντων σ' αυτά και β) ότι άμεσα όλα τα εν λόγω οχήματα πλην -ίσως- του υπηρεσιακού αυτοκινήτου του προέδρου της δημοκρατίας θα εκποιηθούν.

Είναι απλό: οι πολίτες σκανδαλίζονται από την χλιδή την οποία απολαμβάνουν οι μικροί και μεγάλοι αξιωματούχοι. Η χλιδή αίρει τους δεύτερους σε θέση δερβεναγάδων και ο λαός ξέρει πως στον δερβέναγα οφείλεις μόνον ανυπακοή.