«Αναρχική είμαι, ζητιάνα δεν είμαι»

«Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση που κατηγορούμαι, υποστηρίζοντας πρώτα και πάντα την πολιτική μου ταυτότητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την ημέρα που η αστυνομία έκανε την έφοδό της στην υποτιθέμενη γιάφκα στο Χαλάνδρι, συνέλαβε τέσσερα άτομα. Τα τρία αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστα σε διάφορες φυλακές, ενώ το τέταρτο αφέθηκε. Στα δελτία επικρατεί κλίμα τρομουστερίας, ενώ οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα του εμφράγματος, ορύωνται και αναπαράγουν φαντασιόπληκτες ιστορίες τρόμου. Οργιάζουν και φαντασιώνονται πράγματα για τα οποία, όχι μόνο στοιχεία δεν έχουν, αλλά ούτε καν ενδείξεις. Αμέσως μετά εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για έξι ανθρώπους που τα αποτυπώματά τους βρέθηκαν στο σπίτι και σε αντικείμενα μέσα σ' αυτό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την εν λόγω υπόθεση (πόρτες, παράθυρα, εφημερίδες, σακκούλες, κιθάρες) ή στηρίχτηκαν στη παρουσία των οχημάτων τους έξω από το σπίτι.

Είναι προφανές ότι η αστυνομία έπραξε έτσι για να ικανοποιήσει την ανάγκη της τότε κυβέρνησης να δείξει ότι παράγει έργο, έστω και την τελευταία στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας. Θα ήταν καταστροφικό η οποιαδήποτε κυβέρνηση να κατέβει από το σανίδι αφήνοντας πίσω της μια θητεία γεμάτη σκάνδαλα και διαφθορά και χωρίς καμία επιτυχία, έστω και φαινομενική. Γι' αυτό αποφάσισαν ότι πρέπει να βαφτίσουν το σπίτι "γιάφκα", την παρέα "οργάνωση" και τα άτομα που πηγαίναν στο σπίτι αδίστακτους βομβιστές και να τους στείλουν φυλακή, μπας και πείσουν κανέναν ότι παράγουν έργο. Μετά από κάποιες μέρες ανέλαβε ο επόμενος. Ο Μ. Χρυσοχοίδης, υπουργός που κατέχει το πιο "σεβαστό προφίλ" στα μάτια της κοινής γνώμης και τη "μεγάλη επιτυχία επί 17Ν", δεν είναι δυνατόν τη δύσκολη στιγμή της καριέρας του να κάνει λάθη. Και αρχίζει πάλι το παραλήρημα...

Μπορεί η Ν.Δ. να υποτίθεται πως εξάρθρωσε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά το ΠΑΣΟΚ μόλις ανέβηκε, μέσω αυτής της οργάνωσης βρήκε και την άκρη του νήματος για όλο το σύμπλεγμα της τρομοκρατίας. Και ο πυρετός άρχισε να ανεβαίνει... Με μια φωνή (όπως πάντα άλλωστε) μπάτσοι και ΜΜΕ αναγγέλουν με πάσα βεβαιότητα ότι εμείς οι έξι πραγματώσαμε τα τελευταία χτυπήματα, ότι έχουμε σχέσεις με όλες τις οργανώσεις, ότι γνωρίζουμε άτομα...

Ενώ λένε ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κρυβόμαστε μαζί με τους τρεις επικηρυγμένους συντρόφους, να κάνουμε ληστείες και να σχεδιάζουμε τα επόμενα χτυπήματα όλοι μαζί. Τώρα που τα συμπεραίναν όλα αυτά... Μάλλον οι μπάτσοι βλέπουν το "CSI ΜΙΑΜΙ" και μετά δίνουν πληροφορίες στα αστυνομικά δελτία. Κανονίστε να σοβαρευτείτε λίγο, γιατί έτσι δεν γίνεται δουλειά...

Επίσης καθοριστικό ρόλο στην έκδοση του εντάλματός μου είχε το γεγονός ότι η αστυνομία γνωρίζει τη σχέση μου με τον αναρχικό χώρο, λόγω της σύλληψής μου τον Ιανουάριο σε επιχείρησή τους σε σπίτια των Εξαρχείων, μετά την επίθεση του ΕΑ στο υπουργείο πολιτισμού. Και τότε για να μπουκάρουν, ισχυρίστηκαν ότι ήμασταν ύποπτοι (λόγω της τοποθεσίας του σπιτιού μάλλον) και αφού δεν βρήκαν τίποτα, για να μη γυρίσουν με άδεια χέρια, με συνέλαβαν (με άλλα δύο άτομα) για άσχετο λόγο. Μπορεί το δικαστήριο τότε να με αθώωσε, αλλά αυτό στάθηκε μεγάλο συν στα χέρια της αστυνομίας για να μπορέσει να με κατηγορήσει και σήμερα, μιας και με θεωρούσαν πλέον σεσημασμένο άτομο.

Και έτσι, λοιπόν, όλοι μαζί οι άρρωστοι κάνουν συνειρμούς και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Εγώ πάντως αυτό που έχω να τους πω, είναι να κλείσουν το στόμα τους, γιατί βάζω τα γέλια κάθε φορά που τους ακούω να λένε πως κανείς δεν εμφανίζεται, γιατί είμαστε ένοχοι. Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες. Δεν επέλεξα να είμαι σε αυτή τη θέση, άλλοι το αποφασίσανε για μένα. Αλλοι προσπαθούν να δείξουν ότι είμαι στην παρανομία, να με θέσουν εκτός της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων μου και εκτός της ζωής μου γενικότερα. Και δεν θα πάω φυλακή για αυτούς τους άλλους που αποφάσισαν ότι τα κελιά της δημοκρατίας τους έχουν χώρο και πρέπει να τα γεμίσουν, για να σκούζουν ότι παράγουν το κατάπτυστο έργο τους. Γι' αυτό δεν παρουσιάζομαι "αυτοβούλως" αν το πιάσατε... Και όλα αυτά γιατί; Για ένα αποτύπωμα σε μια σακκούλα μέσα σε σπίτι φίλου; Με ένα αποτύπωμα σε μία σακκούλα γίναμε συντονιστές ολόκληρης της νεοτρομοκρατίας στην Ελλάδα; Μόνο την Αλ Κάιντα δεν μας έχουν φορτώσει ακόμη... Και ας ψάξουν καλύτερα, θα δουν τα αποτυπώματά μου παντού στο σπίτι. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή;

Ούτε εκρηκτική ύλη υπήρχε διασκορπισμένη, ούτε καμία βόμβα σε εμφανές σημείο, όπως είπαν για να μπορέσουν να κατηγορήσουν οποιονδήποτε έμπαινε. Η αντιτρομοκρατική μπήκε μέσα και έκανε το σπίτι Κόσσοβο. Εβαλαν στο τραπέζι κουτιά με μπογιά και σπρέυ και έλεγαν ότι "αυτά είναι τα σύνεργα των τρομοκρατών" λες και οι μπογιές είναι εκρηκτικές ύλες. Πως και δεν μας είπαν ότι το τηλεκοντρόλ είναι χειροβομβίδα...

Και όσο για τον υπουργό Δημ. Ταξ. που ζήτησε στα έξι άτομα να παρουσιαστούν, προσωπικά του δηλώνω ότι δε συνηθίζω να απολογούμαι, ειδικά στην αστυνομία σας, και ειδικότερα εφόσον δεν υπάρχουν στοιχεία σε βάρος μου. Να πάω στην δικαιοσύνη να αποδείξω τι; Ότι η παρέα έγινε οργάνωση και το σπίτι γιάφκα για να έχουν το ελεύθερο να κατηγορήσουν όποιον θέλουν; Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μαζέψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω ν' αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια. Και γι' αυτό θα είμαι απόλυτη σ' αυτά που έχω να πω. Παρ' όλα αυτά, εγώ μπορεί να μην αναγνωρίζω το δικαστήριο ως θεσμό, αυτό όμως με αναγνωρίζεις ως ένοχη. Αυτή η ιστοριούλα κάποτε πρέπει να σταματήσει και γι' αυτό θα αναγκαστώ να αναμερτηθώ με την δικαιοσύνη σας, όταν έρθει η ώρα.

Και, επιτέλους, κύριε Χρυσοχοιδη, αποκτήστε σταθερή άποψη: Τη μία κάνετε λόγο για "παιδάκια που ζουν μακριά από τις οικογένειές τους και η δημοκρατία πρέπει να 'ναι επιεικής" και απ' την άλλη η υπόθεση αναβαθμίζεται και περνάει σε εφέτη ανακριτή. Δεν κάνω παράπονα. Απλά αναδεικνύω τα παιχνιδάκια πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για τις αλήθειες που λέω, αλλά αυτό είναι που ξέρω να κάνουν οι ηδονοβλεψίες εκπρόσωποι του νόμου κάθε είδους. Να κατασκευάζουν σαθρά κατηγορητήρια, να εξανλτούν στις ανακρίσεις, να ποινικοποιούν φιλικές σχέσεις, να δικάζουν συνειδήσεις και να προσπαθούν να γεμίσουν τα κολαστήριά τους με επαναστατημένες ψυχές. Και φυσικά να προωθούν τη ρουφιανιά επικηρύσσοντας τους συντρόφους. Μιας και ήξεραν δηλαδή ότι σε κάποιους θα τους τρέξουν τα σάλια μόλις ακούσουν το μεγάλο ποσό της επικήρυξης και θα σπρώχνωνταν μεταξύ τους για το ποιος καταδότης θα μιλήσει πρώτος.

Ο κύριος Χρυσοχοιδης είχε το θράσος να επικηρύξει τα τρία παιδιά, ενώ ποτέ κανείς δεν έβγαλε στη δημοσιότητα καμία φωτογραφία κανενός μπάτσου από αυτούς που βιάζουν, δολοφονούν σε φυλακές και κρατητήρια, συμμετέχουν σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και ναρκωτικών, βασανίζουν, δέρνουν, σπάνε κεφάλια, βγάζουν όπλα και εκπυρσοκροτούν. Γιατί πολύ απλά αυτοί, οι νυν προστάτες του πολίτη, έχουν το ακαταλόγιστο. Η κοινωνία τους το παρέχει με την ένοχη σιωπή της.

Απευθύνομαι δημόσια όχι για να αποδείξω την αθωώτητά μου, καθώς το δίπολο αθωώτητας και ενοχής δεν χωράει στη λογική μου (άλλωστε σε αυτούς που θεωρώ ενόχους, έχω ήδη αναφερθεί), αλλά επειδή εκτός από τους σιχαμένους ξερολισμούς των κονδυλοφόρων της εξουσίας υπάρχει και μια άλλη αλήθεια.

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ

ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΚΩΝ/ΝΑ

12-11-09»

H μονοπολική ορμή και η εποχή Oμπάμα

Από την "Ελευθεροτυπία"

«H πολιτική επί Oμπάμα άρχισε να επιστρέφει στο μετριοπαθές μοντέλο της δεύτερης θητείας του Mπους, με ένα διαφορετικό ρητορικό ύφος, το οποίο γοητεύει τον κόσμο»

Oταν εξετάζουμε διεθνείς υποθέσεις, είναι χρήσιμο να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες γενικές αρχές με σημαντική βαρύτητα.

Η πρώτη είναι η ρήση του Θουκυδίδη ότι: οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται. Αυτό έχει μια σημαντική συνέπεια: Kάθε ισχυρό κράτος στηρίζεται σε ειδικούς στην Απολογητική, που έχουν ως καθήκον τους να δείξουν ότι αυτό που κάνουν οι ισχυροί είναι ευγενές και δίκαιο και, ταυτόχρονα πως, αν οι αδύναμοι υποφέρουν, είναι δικό τους λάθος. Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, αυτοί οι ειδικοί ονομάζονται «διανοούμενοι» και με ελάχιστες εξαιρέσεις, εκπληρώνουν το καθήκον με το οποίο έχουν επιφορτιστεί με επιδεξιότητα και ευλάβεια, όσο εξωφρενικοί και αν είναι οι ισχυρισμοί τους, μια πρακτική που μας γυρίζει πίσω στις αρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας.

Το δεύτερο κυρίαρχο θέμα εκφράστηκε από τον Aνταμ Σμιθ. Εκείνος αναφερόταν στην Αγγλία, την ισχυρότερη δύναμη της εποχής του, αλλά οι παρατηρήσεις του μπορούν να γενικευθούν. Ο Σμιθ παρατήρησε, λοιπόν, ότι οι «βασικοί αρχιτέκτονες» της πολιτικής στην Αγγλία είναι οι «έμποροι και οι κατασκευαστές», οι οποίοι προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι τα δικά τους συμφέρονται εξυπηρετούνται από την πολιτική, χωρίς να τους ενδιαφέρει πόσο οδυνηρές μπορεί να είναι οι συνέπειες για τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου του λαού της Αγγλίας, αλλά πολύ χειρότερα για εκείνους που υφίστανται τη «βίαιη αδικία των Ευρωπαίων», οπουδήποτε. Ο Σμιθ ήταν μία από εκείνες τις προσωπικότητες που εγκατέλειψαν την κοινή πρακτική της απεικόνισης της Αγγλίας ως μιας αγγελικής δύναμης, μοναδικής στην παγκόσμια ιστορία, που ήταν αφοσιωμένη χωρίς ίχνος φιλαυτίας στην ευημερία των βαρβάρων. Ζωντανό παράδειγμα ήταν ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, από τους πλέον αξιοπρεπείς και ευφυείς Δυτικούς διανοούμενους. Σε ένα κλασικό του δοκίμιο, εξηγούσε με αυτή τη λογική γιατί η Αγγλία έπρεπε να ολοκληρώσει την κατάκτηση της Ινδίας εξυπηρετώντας καθαρά ανθρωπιστικούς σκοπούς. Το έγραψε, μάλιστα, την περίοδο που βρίσκονταν σε εξέλιξη οι χειρότερες θηριωδίες της Αγγλίας στην Ινδία, όταν στην πραγματικότητα η περαιτέρω κατάκτηση θα εξασφάλιζε στην Αγγλία το μονοπώλιο του οπίου και την καθιέρωση της πλέον αναπτυγμένης επιχείρησης διακίνησης ναρκωτικών στην παγκόσμια ιστορία, προκειμένου να υποχρεωθεί η Κίνα με κανονιοφόρους και δηλητήρια να δεχθεί τους Βρετανούς εργοστασιάρχες, τους οποίους δεν ήθελε.

Η προσέγγιση του Μιλ είναι το πολιτιστικό πρότυπο. Η ρήση του Σμιθ είναι το ιστορικό.

Σήμερα, οι αρχιτέκτονες της πολιτικής δεν είναι «έμποροι και κατασκευαστές», αλλά περισσότερο οικονομικά ιδρύματα και πολυεθνικές επιχειρήσεις. Η εξελιγμένη σύγχρονη εκδοχή της ρήσης του Σμιθ είναι η «επενδυτική θεωρία της πολιτικής», που αναπτύχθηκε από τον πολιτικό οικονομολόγο Τόμας Φέργκιουσον, με βάση την οποία οι εκλογές θεωρούνται μια ευκαιρία ώστε ομάδες επενδυτών να ενωθούν για να αναλάβουν τον έλεγχο του κράτους, αγοράζοντας ουσιαστικά τις εκλογές. Oπως αποδείχθηκε, οι προτάσεις του Μιλ αποτελούν πολύ καλό μέσο πρόβλεψης της πολιτικής μακροπρόθεσμα.

Για το 2008 έτσι, θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει ότι η χρηματοοικονομική βιομηχανία είχε προτεραιότητα για την κυβέρνηση Ομπάμα, αφού τα στελέχη της ήταν οι βασικοί του χρηματοδότες και θα προτιμούσαν τον Ομπάμα από τον ΜακΚέιν. Κι έτσι έγινε. Η εβδομαδιαία επιχειρηματική επιθεώρηση «Business Week» θριαμβολογεί τώρα, γιατί οι ασφαλιστικές εταιρείες κέρδισαν τη μάχη για την υγειονομική περίθαλψη και οι οικονομικοί οργανισμοί που δημιούργησαν την πρόσφατη κρίση βγαίνουν αλώβητοι και ακόμη και ενισχυμένοι έπειτα από μια τεράστια ύφεση, που ουσιαστικά βάζει τις βάσεις για την επόμενη κρίση, όπως επισημαίνουν οι συντάκτες. Κι ενώ η κουβέντα συνεχίζεται, άλλοι φορείς έχουν ήδη πάρει πολύτιμα μαθήματα και οργανώνουν εκστρατείες για να υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια ενεργοποίησης ακόμη και ήπιων μέτρων στον τομέα της ενέργειας και της προστασίας, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η επιτυχία τους θα στερήσει από τα εγγόνια τους κάθε πιθανότητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι κακοί και αδιάφοροι άνθρωποι. Μάλλον οι αποφάσεις είναι θεσμικά επιβεβλημένες. Εκείνοι που επιλέγουν να μην ακολουθήσουν τους κανόνες, αποκλείονται μερικές φορές, μάλιστα, με αξιοσημείωτο τρόπο.

Τα λόγια του Aνταμ Σμιθ έχουν κάποιες εξαιρέσεις που είναι διδακτικές. Eνα σημαντικό σύγχρονο τέτοιο παράδειγμα είναι η πολιτική της Ουάσιγκτον έναντι της Κούβας από τότε που η τελευταία κέρδισε την ανεξαρτησία της πριν από 50 χρόνια. Η αμερικανική είναι μια ασυνήθιστα ελεύθερη κοινωνία κι έτσι έχουμε πρόσβαση σε εσωτερικά έγγραφα που αποκαλύπτουν το σκεπτικό και τα σχέδια των αρχιτεκτόνων της πολιτικής. Μέσα σε λίγους μήνες μετά την ανεξαρτητοποίηση, η κυβέρνηση Αϊζενχάουερ κατέστρωσε μυστικά σχέδια για την ανατροπή του καθεστώτος και δρομολόγησε προγράμματα εκφοβισμού και οικονομικού πολέμου, τα οποία κλιμακώθηκαν από τον Κένεντι και συνέχισαν να υπάρχουν με διάφορες μορφές μέχρι σήμερα. Από την αρχή, ξεκάθαρη πρόθεση ήταν να τιμωρηθεί σε ικανό βαθμό ο λαός της Κούβας, ώστε να ανατρέψει το εγκληματικό καθεστώς. Το έγκλημά του ήταν η «επιτυχής ανυπακοή» έναντι της αμερικανικής πολιτικής από τη δεκαετία του 1820, όταν το Δόγμα Μονρόε διακήρυσσε την πρόθεση των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στο δυτικό ημισφαίριο και να μην ανεχθούν καμία ανάμιξη από έξω ή από μέσα.

Ενώ η πολιτική έναντι της Κούβας είναι σύμφωνη προς τη ρήση του Θουκυδίδη, έρχεται σε αντίθεση με την αρχή του Aνταμ Σμιθ, κι ως εκ τούτου δίνει ένα ιδιαίτερο νόημα στη διαμόρφωση της πολιτικής. Επί δεκαετίες, οι Αμερικανοί τάσσονταν υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Κούβα. Το να αγνοεί κανείς τη βούληση του λαού είναι φυσιολογικό, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει εδώ το γεγονός ότι ισχυροί παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου ήταν επίσης υπέρ της εξομάλυνσης: στον τομέα των (καθετοποιημένων) αγροτικών επιχειρήσεων, της ενέργειας, της φαρμακοβιομηχανίας και άλλων, που κατά κανόνα διαμορφώνουν το βασικό πλαίσιο της πολιτικής. Τα συμφέροντά τους στη συγκεκριμένη περίπτωση παραμερίζονταν από μια αρχή των διεθνών σχέσεων, που δεν χαίρει αποδοχής στην επίσημη ακαδημαϊκή βιβλιογραφία των διεθνών σχέσεων, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «αρχή της Μαφίας». Εκεί ο Νονός δεν ανέχεται την «ανυπακοή» ούτε από έναν μικροκαταστηματάρχη που αρνείται να πληρώσει τα χρήματα της προστασίας. Είναι πολύ επικίνδυνο. Γι' αυτό και πρέπει να συντριβεί και μάλιστα παραδειγματικά, ώστε οι άλλοι να καταλάβουν ότι η ανυπακοή δεν αποτελεί μία από τις επιλογές τους. Αυτού του είδους η απείθεια στο Αφεντικό θα μπορούσε να αποτελέσει «ιό», που θα «μετέδιδε την ασθένεια», για να δανειστούμε κι έναν όρο του Κίσινγκερ, όταν προετοίμαζε την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε. Αυτό αποτελούσε ένα κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά την περίοδο της παγκόσμιας κυριαρχίας τους και φυσικά είχε πλούσιο παρελθόν.

Eνα άλλο ζήτημα που αναδύθηκε με την αυγή της μονοπολικής συγκυρίας ήταν η μοίρα του ΝΑΤΟ. Η παραδοσιακή νομιμοποίηση για το ΝΑΤΟ ήταν η άμυνα ενάντια στη ρωσική επιθετικότητα. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το πρόσχημα εξανεμίστηκε. Κάποιες αφελείς ψυχές που έχουν πίστη στο δόγμα της επικράτησης, θα περίμεναν να εξαφανιστεί και το ΝΑΤΟ. Μάλλον το αντίθετο. Το ΝΑΤΟ γρήγορα επεκτάθηκε. Οι λεπτομέρειες είναι αποκαλυπτικές και για τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου και για όσα ακολούθησαν, και, γενικότερα, για το πώς μορφοποιείται και εφαρμόζεται η πολιτική του κράτους.

Πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε έναν επαναπροσδιορισμό των αντιπυραυλικών συστημάτων στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό οδήγησε σε μεγάλο εύρος σχολίων και αντιπαραθέσεων -που, όπως στο παρελθόν, τεχνηέντως απέφυγαν το κύριο ζήτημα.

Tα συστήματα διαφημίζονται ως άμυνα εναντίον μιας επίθεσης από το Ιράν. Αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι το κίνητρο. Η πιθανότητα να εξαπολύσει μια πυραυλική επίθεση το Ιράν, πυρηνική ή όχι, βρίσκεται περίπου στο ίδιο επίπεδο με αυτή ενός αστεροειδή να χτυπήσει τη Γη -εκτός, φυσικά, εάν οι κυρίαρχοι κληρικοί διακατέχονται από μια φανατική επιθυμία να πεθάνουν και θέλουν να δουν και το Ιράν να αποτεφρώνεται στιγμιαία μαζί τους. Ο σκοπός των συστημάτων αναχαίτισης των ΗΠΑ, εάν και όποτε αυτά λειτουργήσουν, είναι να εμποδίσουν κάθε μορφής αντίποινα σε μία επίθεση των ΗΠΑ ή του Ισραήλ στο Ιράν -που σημαίνει, να εκμηδενίσουν κάθε ιρανικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Τα αντιπυραυλικά συστήματα είναι ένα όπλο πρώτου χτυπήματος και αυτό είναι κατανοητό από όλες τις πλευρές. Ομως αυτό φαίνεται να ανήκει σε εκείνα τα δεδομένα που καλύτερα είναι να μη βγαίνουν στο φως.

Για να επιστρέψουμε στο ΝΑΤΟ, η διακηρυγμένη αρμοδιότητά του είναι πλέον ακόμα περισσότερο επεκτατική από τα σύνορα της Ρωσίας. Ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ομπάμα, στρατιωτικός διοικητής των Πεζοναυτών Τζέιμς Τζόουνς, πιέζει για τη μετακίνηση του ΝΑΤΟ προς νότο όπως επίσης και προς ανατολάς, ώστε να ενισχύσει τον έλεγχο των ΗΠΑ πάνω στα ενεργειακά αποθέματα της Μέσης Ανατολής. Ο στρατηγός Τζόουνς επίσης υποστηρίζει μια «ΝΑΤΟϊκή δύναμη αντίδρασης» που θα προσδίδει στη διοικούμενη από τις ΗΠΑ στρατιωτική συμμαχία «πολύ μεγαλύτερη ευέλικτη δυνατότητα να χειρίζεται ταχύτατα καταστάσεις σε πολύ μακρινές αποστάσεις», ένας στόχος που τώρα οι ΗΠΑ αγωνίζονται σκληρά να πετύχουν στο Αφγανιστάν. Ο (σ.σ. πρώην) γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιαπ ντε Χόοπ Σέφερ ενημέρωσε μια ΝΑΤΟϊκή σύνοδο ότι «τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ πρέπει να φρουρούν αγωγούς που μεταφέρουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο προς τη Δύση» και, γενικότερα, να προστατεύουν θαλάσσιους δρόμους που χρησιμοποιούν τα πετρελαιοφόρα, καθώς και άλλες «κρίσιμες υποδομές» του συστήματος ενέργειας. Αυτή η απόφαση ξεκαθαρίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις μεταψυχροπολεμικές πολιτικές της αναδιοργάνωσης του ΝΑΤΟ σε μία διοικούμενη από τις ΗΠΑ διεθνή δύναμη επέμβασης, με ειδικό ενδιαφέρον τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων. Πιθανώς, η αποστολή περιλαμβάνει και την προστασία του σχεδιαζόμενου αγωγού αξίας 7,6 δισ. δολαρίων που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν στο Πακιστάν και στην Ινδία, περνώντας μέσα από την επαρχία Κανταχάρ του Αφγανιστάν, όπου βρίσκεται ανεπτυγμένη στρατιωτική δύναμη από τον Καναδά.Ο στόχος είναι να «μπλοκαριστεί ένας ανταγωνιστικός αγωγός που θα μεταφέρει αέριο από το Ιράν στο Πακιστάν και την Ινδία» και να «μειωθεί η κυριαρχία της Ρωσίας στις ενεργειακές εξαγωγές της Κεντρικής Ασίας», ανέφερε ο Καναδικός Τύπος περιγράφοντας ρεαλιστικά τις γενικές γραμμές του νέου «Μεγάλου Παιχνιδιού» στο οποίο η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ διεθνής παρεμβατική δύναμη θα είναι σημαντικός παίκτης.

Hδη από την αρχή της μεταπολεμικής περιόδου είχε γίνει κατανοητό ότι η Δυτική Ευρώπη θα επέλεγε ενδεχομένως μια ανεξάρτητη πορεία, ίσως το γκολικό όραμα μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια. Στην περίπτωση αυτή το πρόβλημα δεν είναι ένας «ιός» που μπορεί «να μεταδώσει τη μόλυνση» αλλά μία πανδημία που μπορεί να ανατρέψει ολόκληρο το σύστημα του παγκόσμιου ελέγχου. Προορισμός του ΝΑΤΟ ήταν εν μέρει να αντικρούσει αυτή τη σοβαρή απειλή. Η σημερινή επέκταση του NATO και οι φιλόδοξοι στόχοι του νέου ΝΑΤΟ οδηγούν αυτούς τους στόχους ακόμη πιο μακριά.

Ετσι λοιπόν τα πράγματα προχώρησαν μέσα από τη μονοπολική συγκυρία, εμμένοντας στις καθιερωμένες αρχές των διεθνών υποθέσεων. Ειδικότερα, οι πολιτικές συμμορφώνονται με τα δόγματα περί παγκόσμιας τάξης που διαμορφώθηκαν από ανώτατους Αμερικανούς στρατηγικούς σχεδιαστές στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1939 είχαν αντιληφθεί ότι, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα του πολέμου, οι ΗΠΑ θα αναδεικνύονταν σε παγκόσμια δύναμη εκτοπίζοντας τη Βρετανία. Κατά συνέπεια κατέστρωσαν σχέδια που προέβλεπαν ότι οι ΗΠΑ θα ασκούσαν έλεγχο σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Αυτή η «Μεγάλη Περιοχή», όπως την αποκαλούσαν, θα περιελάμβανε τουλάχιστον το δυτικό ημισφαίριο, την πρώην βρετανική αυτοκρατορία, την Απω Ανατολή και τους ενεργειακούς πόρους της δυτικής Ασίας. Σ' αυτή τη Μεγάλη Περιοχή οι ΗΠΑ θα είχαν «αναμφισβήτητη εξουσία» με «στρατιωτική υπεροχή» και θα ενεργούσαν έτσι ώστε να διασφαλίζουν τον «περιορισμό οποιασδήποτε άσκησης εθνικής κυριαρχίας» από κράτη που θα μπορούσαν να παρέμβουν στα παγκόσμια σχέδιά τους. Στην αρχή οι σχεδιαστές της αμερικανικής στρατηγικής πίστεψαν ότι στην Ευρώπη θα επικρατούσε ίσως η Γερμανία αλλά, καθώς η Ρωσία άρχισε να εξουδετερώνει τη Βέρμαχτ, το όραμά τους έγινε πιο επεκτατικό και η Μεγάλη Περιοχή έπρεπε να ενσωματώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας και τουλάχιστον τη Δυτική Ευρώπη, την οικονομική καρδιά της Ευρασίας.

Το φάσμα του σχεδιασμού στενό αλλά επιτρέπει κάποιες παραλλαγές. Η κυβέρνηση του Μπους του 2ου έφτασε μέχρι το άκρο του επιθετικού μιλιταρισμού και της αλαζονικής περιφρόνησης ακόμη και για τους συμμάχους. Καταδικάστηκε έντονα γι' αυτές τις πρακτικές ακόμη και από φωνές της δεσπόζουσας πολιτικής τάσης. Η δεύτερη θητεία του Μπους ήταν πιο μετριοπαθής. Κάποιες από τις πιο ακραίες προσωπικότητες απομακρύνθηκαν -Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς, Ντάγκλας Φέιθ και άλλοι. Ο Τσένι δεν μπορούσε να εκδιωχθεί από την κυβέρνηση διότι αυτός ήταν η κυβέρνηση. Η πολιτική άρχισε να επιστρέφει προς το πιο μετριοπαθές μοντέλο. Οταν ανέλαβε την εξουσία ο Ομπάμα, η Κοντολίζα Ράις προέβλεψε ότι θα ακολουθούσε τις πολιτικές της δεύτερης θητείας του Μπους. Κι αυτό είναι που συνέβη σε γενικές γραμμές εκτός από ένα διαφορετικό ρητορικό ύφος το οποίο φαίνεται να έχει γοητεύσει μεγάλο μέρος του κόσμου, ίσως λόγω της ανακούφισης για την αποχώρηση του Μπους.

Μία βασική διαφορά μεταξύ του Μπους και του Ομπάμα περιγράφεται πολύ καλά από την περίπτωση ενός ανώτατου συμβούλου της κυβέρνησης Κένεντι στο απόγειο της κουβανικής πυραυλικής κρίσης. Οι στρατηγικοί σχεδιαστές του Κένεντι έπαιρναν αποφάσεις που κυριολεκτικά απειλούσαν τη Βρετανία με καταστροφή αλλά δεν ενημέρωναν τους Βρετανούς. Στη φάση εκείνη ο εν λόγω σύμβουλος όρισε την «ειδική σχέση» με τη Βρετανία: H Βρετανία, είπε, είναι «ο υπασπιστής μας»- η κομψή λέξη είναι «εταίρος». Η Βρετανία προτιμά φυσικά την κομψή λέξη. Ο Μπους και η ομάδα του αποκαλούσαν τις χώρες του κόσμου «υπασπιστές» τους. Ετσι, ανακοινώνοντας την εισβολή στο Ιράκ, ενημέρωσαν τον ΟΗΕ ότι μπορούσε να ακολουθήσει τις διαταγές των ΗΠΑ ή να μην έχει κανένα ρόλο στην υπόθεση. Αυτή η ξεδιάντροπη αλαζονεία προκάλεσε φυσικά εχθρότητα. Ο Ομπάμα ακολουθεί διαφορετική τακτική. Χαιρετίζει ευγενικά τους ηγέτες και τους λαούς του κόσμου ως «εταίρους» και συνεχίζει να τους αντιμετωπίζει ως «υπασπιστές» μόνο κατ' ιδίαν. Οι ξένοι ηγέτες προτιμούν πολύ περισσότερο αυτή τη στάση και το κοινό γοητεύεται ενίοτε από αυτή. Θα ήταν ωστόσο σώφρον να δίνουμε έμφαση στις πράξεις, όχι στις ρητορείες και την ευχάριστη διαγωγή. Οι πράξεις συνήθως λένε μία διαφορετική ιστορία, κάτι που ισχύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Aν και ο κόσμος είναι μονοπολικός στο στρατιωτικό πεδίο, δεν ισχύει εδώ και αρκετό καιρό το ίδιο και για το οικονομικό πεδίο. Μέχρι τη δεκαετία του '70, ο κόσμος είχε γίνει από οικονομικής άποψης «τριπολικός», με συγκρίσιμα οικονομικά κέντρα στη βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και τη βορειοανατολική Ασία. Μέχρι σήμερα, η παγκόσμια οικονομία έχει γίνει ακόμη πιο διαφοροποιημένη, ιδίως με την ταχεία ανάπτυξη των ασιατικών οικονομιών που αψήφησαν τους κανόνες της νεοφιλελεύθερης «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Η Λατινική Αμερική αρχίζει κι εκείνη να απελευθερώνεται από αυτόν τον ζυγό. Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να στρατιωτικοποιήσουν και τη Λατινική Αμερική είναι άλλωστε μία αντίδραση σε αυτές τις εξελίξεις, ιδίως στη νότια Αμερική η οποία, για πρώτη φορά από την εποχή των Ευρωπαίων κατακτητών, έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει τα θεμελιώδη προβλήματα που έχουν βασανίσει την ήπειρο.

Το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι αδύνατον να προβλεφθεί. Ετσι ήταν πάντοτε με τις ανθρώπινες υποθέσεις.

Ένα καλό μάθημα

Ένα καλό μάθημα από έναν πολιτικό αντίπαλο. Αντιγράφω από το άρθρο του κ. Μανδραβέλη στην "Καθημερινή":
"Το πρόβλημα με την Αριστερά δεν είναι το όραμά της. Αυτό υπήρχε πάντα, αλλά ταυτόχρονα είχε και θεωρία, η οποία αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Τώρα σταμάτησε να αναλύει και ρέπει στον πολιτικό λυρισμό. Για κάθε πρόβλημα έχει ένα ποίημα. Σε κάθε πρόκληση έχει την απάντηση ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Η άνοδος όμως της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δείχνει ότι υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που είναι εφικτοί. Και δυστυχώς για την Αριστερά γίνονται στα λαϊκά στρώματα επιθυμητοί."
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Απώλειες

Μετά την χθεσινή εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν επιτέλους και τα λόγια απώλειας για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Μας λείπει το καθαρό μυαλό και η πολιτική οξύνοιά του. Τι θα μας έλεγε τώρα; Τι κάναμε λάθος;
Ποτέ πριν ο Συνασπισμός δεν κατέβηκε σε ευρωεκλογές με μισόλογα σχετικά με τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό. Η σχιζοφρενική αντίφαση του ΚΚΕ (συμμετοχή σε "αστικές" εκλογές είτε για το εθνικό, είτε για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και μαζί καταγγελία και απόρριψή τους) δεν είχε βρει πρόσφορο έδαφος στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Μέχρι τώρα. Η απώλεια της φυσιογνωμίας του κόμματος δεν περιορίζεται στην ευρωπαϊκή του θέση.
Χρειαζόμαστε επαναπροσανατολισμό στα βασικά της ανανεωτικής αριστεράς: Μόνον έτσι οι εκλογικές αποτυχίες δε θα χαράζονται στο μυαλό μας σαν πολιτικές. Γιατί εκλογική αποτυχία δεν ήταν για μας πάντα συνώνυμη της πολιτικής αποτυχίας. Σήμερα όμως, μια πικρή γεύση επιμένει στο στόμα μου...

Ακόμα χωρίς λόγια...

Ο Καραγκιόζης

Όταν, πριν πολλά χρόνια, ένας φίλος ετοίμαζε μια παράσταση Καραγκιόζη για το σχολείο του, είχε έλθει σε τηλεφωνική επαφή με τον Ευγένιο Σπαθάρη. "Ξέρεις ποιος απάντησε στο τηλέφωνο;" με ρωτούσε λίγες μέρες μετά, σκασμένος στα γέλια· "ο Καραγκιόζης". Η παράσταση έγινε, είχε απροσδόκητα μεγάλη επιτυχία και αποτέλεσε ευκαιρία να γνωριστούμε πάνω από ένα ποτήρι κρασί με τον απίστευτο αυτόν άνθρωπο. Από όλα τα χαρακτηριστικά του, ένα μας έκανε ανεξίτηλη εντύπωση: η ευγένειά του.
Ο ευγενέστατος κύριος Ευγένιος μας άφησε χρόνους. Μαζί του, μας άφησε (οριστικά ίσως) ένα κομμάτι του εαυτού μας -τα παιδιά που κάποτε ήμαστε και δεν θα είμαστε ποτέ πια.
Και στα δικά μας.

Σκεπτικισμός

Η αισιοδοξία του προέδρου του Συνασπισμού πως, "ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγράψει το μεγαλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει ποτέ καταγράψει ο χώρος μας σε εκλογική αναμέτρηση" δεν μπορεί παρά να γεννά κάποιον σκεπτικισμό. Από πού αντλεί την αισιοδοξία του ο κ. Τσίπρας; Όλοι οι ψηφοφόροι της αριστεράς βλέπουν την διαρκή συρρίκνωση του κόμματος και την σαφή του πλέον υποχώρηση στην τέταρτη (μετά το ΚΚΕ) θέση και σε ποσοστά ανάλογα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης. Όλοι βλέπουμε να εξανεμίζονται οι προ έτους εντυπωσιακές δημοσκοπικές επιδόσεις και προβληματιζόμαστε.
Πολλοί στεναχωριούνται βλέποντας πως, μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, οι περισσότεροι από τους κεντρογενείς ψηφοφόρους, που για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαν στραφεί προς τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς ανέκρουσαν πρύμναν, επιστρέφοντας στις πασοκικές μητρικές αγκάλες.
Οι υπόλοιποι, αναγνωρίζουμε το αναπόδραστο της εξέλιξης αυτής: Ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε το αυτονόητο κατά την διάρκεια των γεγονότων· ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που πήρε το μέρος των ξεσηκωμένων κατά του κράτους νέων. Έκανε, δηλαδή, αυτό που αν- δεν- έκανε- δεν- θα- ήταν- αυτό- που- είναι.
Στην έμπρακτη υποστήριξη του sine qua non του χαρακτήρα του, η συντηρητική ελληνική κοινωνία αποκρίθηκε -επίσης αυτονόητα- με βιαστική απομάκρυνση από κοντά του.
Η όλη διαδικασία δεν εμπνέει ανησυχία στους πολίτες που εμπνέονται από την μη-αυτοαναφορική αριστερά, εκείνο δηλαδή το κομμάτι της που αντλεί το κοινωνικό παράδειγμά της από την κοινωνία και όχι από τον εαυτό της (όπως το ΚΚΕ). Θα ενέπνεε -αντιθέτως- ανησυχία οποιαδήποτε άλλη στάση του κόμματος.
Εξ άλλου, ποιος πραγματικά πιστεύει πως πραγματικά η κοινωνική απήχηση του κόμματος είναι πάνω από 5%;
Η αισιοδοξία του προέδρου του Συνασπισμού θα ναυαγήσει -φοβάμαι- στις ξέρες της πραγματικότητας. Ας μη ναυαγήσει μαζί της και η πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναντικατάστατη πολιτική στέγη για πολλούς από μας που, στην περίπτωση που λείψει- θα μεταμορφωθούμε σε πολιτικούς clochard.